T R A N S G E N D E R Y Z M

W jednym z cytatów pojawia się: "płciowo dymorficzny wzorzec zachowań reprodukcyjnych i niereprodukcyjnych".
Być może z tego powodu nie rozumiem potrzeb i pragnień większości osób mojej biologicznej płci. Ja chcę czegoś innego. Transwestyta, który bawi się w przebieranie albo robi to z sobie znanych tylko powodów, również mnie nie zrozumie, jeśli myśli, że jestem jak on -  z typowym dla swojej biologicznej płci BST (tu zakładam, że teoria BST jest prawdziwa i mój przypadek można nią wyjaśnić).

Karol napisał:

Czy mógłbym się dowiedzieć, jak to jest u Was odnośnie tych trzech kwestii:

1) Ewentualny nietypowy wygląd, głos, inne cechy.
2) Poczucie przynależności.
3) Okres przedszkolny.

U mnie było tak:
1)W dzieciństwie miałem niemalże identyczne brzmienie głosu jak mój brat. Podobieństwo było tak duże, że przez telefon mylili nas znajomi oraz członkowie dalszej rodziny (babcie, ciotki). Brat musiał ustalać nawet z kolegami tajne hasła, bo dla zabawy lubiłem podszywać sie pod niego : )). Do dzisiaj wiele osób słysząc mnie jedynie w telefonie, mówi "per pan".
Wyglądu też nie miałem nigdy zbyt dziewczęcego, chociaż gdybym się postarał, to mógłbym się wystylizować ewidentnie na dziewczynę pewnie. Obecnie mogę śmiało uchodzić za faceta, bez robienia wielkich cerygieli z sobą : )).
2)W tej chwili czuję przynależność do rodzaju męskiego i o ile mnie pamięć nie myli, zawsze tak było. W męskich grupach czuję się po prostu bardziej swojsko. W dzieciństwie musiałem czasem przywdziewać kobiece ciuchy i czułem się wtedy jak upokorzony śmieć. Idąc ulicą zastanawiałem się nieustannie czy ktoś ze znajomych mnie zobaczy i starałem sie oszacowac do jakiego stopnia się ośmieszę. Ponadto będąc dzieckiem postrzegałem dziewczyny jako gorszy gatunek i starałem się je maskulinizować. Np. na w-fach nie pozwalałem na to, żeby się obijały i marnowały podpierając ściany, hahaa. W szatni musiały się spieszyć z przebieraniem, bo każda minuta w-fu była dla mnie na wagę złota. Jeśli bojkotowały skoki przez skrzynię, to szantażowałem wuefiskę skargą do wychowawcy i dyrektora. Pilnowałem skrupulatnie żeby walczyły na parkiecie do ostatniej kropli potu i do samego dzwonka. Poza tym uwielbiałem zabawę w wojnę, robienie łuków, kolekcjonowanie pistoletów, wszelkie bijatyki i piłkę nożną. W sumie bawiłem się chyba we wszelkie możliwe zabawy (męskie częściej, damskie rzadziej), sporadycznie też lalkami. Totalnie nie nawidziłem jedynie skakania w gumę i w kabla oraz areobiku! Z bratem bawiliśmy sie czasem misiami i innymi pluszowymi zwierzętami, np. w szkołę, czy mecze piłki nożnej, ale ekipa pluszaków składała się zawsze z samych męskich postaci (damskie pojawiały się pojedyńczo, drugoplanowo i bardzo epizodycznie).
3)Okres przedszkolny generalnie słabo pamiętam. Nie miałem wtedy żadnych przyjaciół i nie zwracałem chyba większej uwagi na płeć dzieci w przedszkolu, bawiąc się z kim popadnie. Żadnych imion czy twarzy nie mogę sobie przypomnieć. Pamiętam za to jak w czasie leżakowania lubiłem analizować pęknięcia w farbie na suficie, jakie wzory miały moje piżamy i poszewki do kołdry i poduszki, jak kiedyś kazano mi spać samemu na korytarzu, jak musiałem oddać na cele społeczne swoją ulubioną zabawkę i kilka innych epizodów nie związanych z płciami. Poza przedszkolem, czyli w domu twierdziłem, że jestem chłopcem, nie chciałem nosić sukienek i wolałem żeby się urodził brat zamiast siostry, co zresztą się spełniło : ).

Pakosław napisał:

A prywatnie nie dałoby się zbadać podwzórza? Po tych wszystkich niewsach nabrałem ochoty na kolejne badania .

Te badania BSTc dotyczyły mózgów zmarłych pacjentów.
Gdyby można było to zbadać, dawno bym to zrobił. Potem, jeśli wyniki byłyby dla mnie pomyślne, pokazałbym je rodzinie i powiedział: zobaczcie, to nie jest moja, ani niczyja wina, to tylko BSTc.

Nie wierzę, że rozmiar podwzgórza może mieć jakiekolwiek znaczenie, tak samo jak nie wierzę, że znaczenie może mieć długość palców czy wierzchni kciuk na splecionych ze sobą dłoniach. Jak dla mnie bzdury i zabobony, a "naukowcy" na swoje potrzeby potrafią zbadać i udowodnić dosłownie wszystko co im się tylko będzie podobało. Smutne, że wyniki takich "badań" kogokolwiek do czegokolwiek przekonują.

Ostatnio edytowany przez Oskar (2007-05-13 18:43:10)

Ja osobiście nie pasuję tak do końca nigdzie. To nie jest miłe odczucie. Mój transgenderyzm opiera się w dużej mierze na braku manifestacji tego, co uważane jest za kobiece. Dysforia z powodu ciała opiera się na niezgodności z wybranym wzorcem idealnym i na symbolice, jakiej się doszukuję w cielesności. Manifestacja tego, co uważane jest za męskie, nie jest u mnie pełna, np. brak zainteresowania sportem i rywalizacją. Z innych ogólnych cech są u mnie wyraźne: potrzeba kontrolowania swojej przestrzeni, niechęć do podporządkowania, przywiązanie do własnego zdania. Bycie odbieranym społecznie jak mężczyzna jest dla mnie jedyną szansą na normalność. Bez tego wpadam w izolację i zaczynam być bezpłciową maszyną. Jestem nieco obsesyjny i trochę autystyczny, ale jako mężczyzna jestem w stanie być w miarę normalny, czuję tę rolę i rozumiem, lubię tak o sobie myśleć i czuję się wtedy swobodnie. Znajduję takie wzorce, które mi odpowiadają. Do myślenia o sobie jako o kobiecie mam awersję. Bycie kobietą to bycie niedoidentyfikowanym więźniem dziwacznej roli i sytuacji, ból, próba redukcji uczuciowości (po to, żeby nic nie czuć), gniew człowieka, któremu odebrano wolność i którego odrzucono, to samotność i niezrozumienie. Ja mogę być albo dosyć normalnym mężczyzną (na tyle, na ile potrafię i na ile to jest normalna sytuacja) albo dziwacznym potworem bez poczucia tożsamości. U mnie jest ciągłe pytanie: czy ktoś taki jak ja ma prawo czuć się mężczyzną? Jak popatrzę w lustro, mam wątpliwości. Pojawia się poczucie winy, że to wbrew faktom i że jednak nie do końca pasuję. BSTc pozwoliłoby mi się go pozbyć. Cokolwiek, co by było dowodem, uprawnieniem, zezwoleniem. Społecznie nie umiem funkcjonować jak normalna kobieta. I nie chcę, nie lubię tego.

Oskar napisał:

Nie wierzę, że rozmiar podwzgórza może mieć jakiekolwiek znaczenie, tak samo jak nie wierzę, że znaczenie może mieć długość palców czy wierzchni kciuk na splecionych ze sobą dłoniach. Jak dla mnie bzdury i zabobony, a "naukowcy" na swoje potrzeby potrafią zbadać i udowodnić dosłownie wszystko co im się tylko będzie podobało. Smutne, że wyniki takich "badań" kogokolwiek do czegokolwiek przekonują.

A ja lubię naukowe teorie i badania . Szkoda, ze podwzgórza nie da się za życia jeszcze zbadać. Drugi palec, czyli wskazujący, mam krótszy od czwartego w obu dłoniach. Widać to gołym okiem, ale brat  musiał jeszcze wszystko zmierzyć suwmiarką, bo mu zależało na tym żeby wyszło na odwrót. Stety wyszło  tak jak widać gołym okiem .
A o co chodzi z tym wierzchnim kciukiem na splecionych ze sobą dłoniach??

Ostatnio edytowany przez Pakosław (2007-05-15 17:15:39)

Digit ratio... naczytałem się mnóstwa teorii, czasem dziwnie sprzecznych. Mam 0,97(2), co powinno cieszyć, patrząc na średnie dla k i m, ale te wartości wcale nie muszą o niczym świadczyć. Przypomina mi to wróżenie z ręki (mam podręcznik, ale nie nauczyłem się metody, więc nie da rady poprosić kogoś o śliczną rączkę pod pretekstem wróżby ). Kobiety czujące się kobietami też mogą mieć wartości typowo męskie. Raz znajdowano je wśród >>butch<<, innym razem wśród kobiet sportowców: http://www.sciencedaily.com/releases/20 … 201635.htm (one wcale nie muszą być lesbijkami). Co badacz, to nowe odkrycie, zresztą o samym człowieku z jego złożonością ten wskaźnik nic nie powie. To tylko statystyczna tendencja, mówi się też o znaczeniu indywidualnych genów wpływających na jego wartość (w linku, który podałem).

Zgadzam się, Pakosław, ja nie wiem, jak to jest w życiu. Wszystko, co znam, to walka o to, żeby nie zwracano uwagi na mój wygląd i biologiczną płeć. Łudzę się, że wszyscy to rozumieją, ale wiem, że płeć wpływa na całe życie. Skala niezrozumienia zaskoczyła mnie już wiele razy. Muszę się lepiej stylizować, żeby nawet ci najbardziej uparci, którzy sądzą po pozorach, zobaczyli.

Czasem kobiety patrzą na mnie z lekkim zdziwieniem, uśmiechają się, mimo to jednak cały czas na "pani". Niestety żadnych pomyłek w tym względzie.