T R A N S G E N D E R Y Z M

Zgadzam się, Aniu, co do definicji. Ja najbardziej lubię "transgender", bo jest najbardziej ogólna. Nie trzeba niczego udowadniać, ani o niczym decydować tu i teraz.

Co do moich wywodów na temat zmiany dokumentów, to wymyślam i cuduję, zdaję sobie z tego sprawę, bo po prostu się boję - wszystkiego, najbardziej reakcji najbliższej rodziny, która jest dla mnie najważniejsza. Widocznie nie jestem ts, bo ts wg definicji ma mieć gdzieś zdanie swoich bliskich, nie zadawać pytań o to, kim jest, tylko wiedzieć to nie wiadomo skąd (z kosmosu?), czuć do siebie wstręt i nie dbać o swoje zdrowie, a w efekcie życie.

Bo Ty Karolu pradopodobnie -sądząc po tym co piszesz - jesteś transseksualistą, ale transseksualistą wrażliwym, z poczuciem odpowiedzialności za innych. Transseksualistą, który ze swoich ważnych dla siebie powodów, nie realizuje swoich marzeń - przynajmniej jeszcze.
Ja też jestem transseksualistą. A mam 53 lata.  25 lat temu, po długim, półrocznym, procesie diagnozowania, orzeczono formalnie mój transseksualizm. Jednak nadal żyję i wyglądam jak facet (no, prawie :-)) i jestem z tego powodu nieszczęśliwa.
Zadam CI pytania:
1. czy czujesz że w głębi duszy jesteś mężczyzną?
2. czy jeśli czarnoksięznik zaproponował Ci, że stajesz sie fizycznie od jutra facetem (abstrahując od realiów zycia) jest dla Ciebie bardzo pożadana, wymarzona?
3. Czy miewasz uczucie niecheci do swego ciała - jego przejawów płciowosci.
Jeśłi 3 razy odpowiesz "tak", jeśłi nie jesteś chory psychicznie, jeśłi nie jesteś interseksualistą, jeśli to jest u Ciebie wględnie trwałe - jesteś transseksualistą.
Tu nie ma co szukać wielkich filozofii. Trzeba spojrzeć sobie w duszę.

Aniu, ja nie rozumiem, jak można "czuć się" kimś. Można być blondynem lub brunetem, ale czy można się nim czuć. Raczej się nim jest i nic się w związku z tym nie czuje. Można przyjąć jakąś prawdę o sobie lub o świecie, ale jak można ją "czuć". Ja nie przyjmuję prawdy o moim byciu kimś tam bez dowodu. Skąd mam to wiedzieć? Skąd mam wiedzieć, kim jestem?

Aniu, widocznie ja nie mam umiejętności takiego czucia, jakiej jest się płci, o którym Ty mówisz. Jeśli mówię "czuję się jak trzecia płeć" to znaczy tylko tyle, że nie pasuje się w 100%-ach do żadnej, żyje się w innej sytuacji, ma się inną fizjologię i jest potrzeba, żeby to gdzieś zaklasyfikować. Wierzę Ci, Aniu, na słowo, że można to czuć, mimo, że ja nie umiem.

No powiedzcie mi, proszę, co zrobić, żeby czuć swoją płeć. Ktoś mógłby zapytać: "Odczuwasz promieniowanie kosmiczne w miejscu, w którym mieszkasz, jako silne, czy słabe?". Qrcze, jak mi ktoś powie, jakie jest natężenie tego promieniowania tutaj i w innych miejscach na Ziemi, będę WIEDZIAŁ, czy jest silne, czy słabe, ale nie będę tego CZUŁ, bo nie mam żadnego narządu do odczuwania promieniowania kosmicznego. Odczuwać można emocje, ale jak odczuwać płeć. Nie rozumiem.

Karol napisał:

Mnie osobiście bliska jest idea survivalu - silna wola przetrwania i umiejętność dostosowania się do ekstremalnych sytuacji.

Mi też jest bliska ta idea. W dzieciństwie uprawiałem wyczynowo pewną dyscyplinę sportu i właśnie w klubie sportowym się nauczyłem, że trzeba biec dalej, nawet jak się już nie czuje nic oprócz bólu i pada się ze zmęczenia. Poprzez trening ciała można wytrenować psychikę. Gdyby mnie kiedyś jeszcze ścięło z nóg złe samopoczucie, to wiem, że na rozkaz\polecenie\wymóg chwili mógłbym się zmusić do działania i siłą woli przezwyciężyłbym apatię.

Moje poglądy w kwestii "odczuwania " płci są bliskie poglądom Pakosława. Co prawda słowo "odczuwanie" kojarzy się z uruchomieniem receptorów, ale wcale tak nie musi być.
Tak samo, jak płeć czuć można: starość...smutek...żal, niepokój. Być może pewne zamieszanie wprowadza tu zbyt ubogi słownik tego tematu, ale chyba kiedyś dorobimy się bardziej precyzyjnych określeń.

Hm. Jak bardzo ludzie sie różnią! Dziwiło mnie to i fascynowałao wielokrotnie w życiu. Nawet nie przyszło mi do głowy, że ktoś może powiedzieć, że nie czuje się osobą jakiejś płci - choćby przez chwilę, choćby z wątpliwościami.
Nie przyszło mi by także do głowy, że ktoś, kto jest powiedzmy lekarzem, nie czuje się nim nigdy, bo nie ma receptorów odbierających bodżce "bycia lekarzem", albo matką, albo ojcem, albo uczniem itp.
Ika i Pakosław czują chyba podobnie do mnie. Tak to czytam.
Każdy człowiek (tak mi się wydaje) odczuwa swoją TOŻSAMOŚĆ. To "ja" to "nie ja", "to moje", to "nie moje", "to jest mi bliskie" "to jest mi obce" itd. Można też powiedzieć że "utożsamiamy się" ze zjawiskami, ludżmi rzeczami czy ideami - lub nie utożsamiamy. Uwewnętrzniamy je, lub nie. Nazywa sie to w naukach społecznych tożsamością psychologiczną.
Każdy także odbiera ze świata informacje o tym jak jest postrzegany. To są informacje o jego tożsamości w rozumieniu socjologicznym, społecznym. Zgazda się z zewnętrznym osądem czy opisem, bądź nie. Tożsamość społeczna i psychologiczna mogą być w znacznej mierze nie spójne, sprzeczne.
Jeśłi mówimy o tu o transgenderyźmie, to mówimy właśnie o braku spójności TOŻSAMOŚCI psychologicznej jednostki w zakresie pojęć i zjawisk związanych z płciowością, z postrzeganiem społecznym. Nawet, jeśli ktoś twierdzi, że czuje się czy jest przedstawicielem trzeciej płci, brak tej spójności. Brak, bo kody kulturowe i językowe (z grubsza biorąc) dostrzegają tylko dwie, a nie trzy płcie.  Ta niespójność to właśnie transgenderyzm.
Na płaczczyźnie codziennego życia, poczucie własnej płci u osoby transgender, przejawia sie na wiele różnych, indywidualnych, sposobów. Jako pragnienie posiadania płci odmiennej, jako zazdrość o ciało osoby innej płci niż własna biologiczna, jako frustracja niedosytem związanym z pełnieniem określonych ról płciowych, jakp konflikt z normani kulturowymi które opisują zachowanie i wygląd osoby ookreslinej płci, emocjami jakie przeżywa się przed lustrem, czy dotykając własngo ciała, itp. itd.
Jeśli doświadczenia, podobne do tych jakie opisuję powyżej, mają miejsce, nie sposób nie czuć emocji związanych z własną płcią. Pozytywnych u większości i negatywnych u osób trensgender.
No i taki mamy własnie problem. Problem z własną tożsamością, własnym poczuciem "ja", własnym "ego", własnym alter ego" - nie spójnymi z postrzeganiem społecznym - tożsamością społeczną. I jakoś z tym musimy sobie radzić. Radzimy sobie różnie.
Jesteś Karolu pierwszą osobą, od której słyszę, że nie czuje własnej tożsamości płciowej, czy tozsamości wogóle.
Szczególnie mnie to dziwi, bo jesteś przecież osobą transgender. Czyli kimś, kto z własną płcią ma problem. czyli kimś głodnym, przynajniej niektórych aspektów płciowości. Głodny zazwyczaj rozumie czym jest głód. Stale syty, nie musi o tym wiedzieć.

Ostatnio edytowany przez ania_tg (2007-04-17 22:27:41)