T R A N S G E N D E R Y Z M

Dziś w TVP2 o 23.25 będzie emitowany film "Piętno" ("The Human Stain"), w którym gra m. in. Wentworth Miller.

Ameryka końca lat 90. Coleman Silk, owdowiały dziekan wydziału literatury klasycznej w Atena College, wdaje się w romans ze sprzątaczką, Faunią Farley. Choć Silk jest Murzynem, dzięki jasnemu kolorowi skóry i nordyckim rysom zawsze uchodził za białego. Podawał się za Żyda, zerwawszy kontakty z rodziną, która mogłaby utrudnić jego awans. Osamotniony mężczyzna odnajduje bratnią duszę w skrzywdzonej przez życie Faunii. Młoda kobieta straciła tragicznie dwoje dzieci. Zmieniając miejsca zamieszkania, ucieka przez maltretującym ją mężem.

Ja często myślałem o sytuacji zmiany płci pod takim właśnie kątem. Człowiek zmienia swój wygląd i dokumenty, nie mówi o swojej przeszłości i jest akceptowany jako przedstawiciel płci, do której chce przynależeć. Bohater filmu jest akceptowany jako biały. Ale czy to naprawdę on jest akceptowany? Bo jego prawdziwe "ja" to wszystko, również to, co stara się on ukryć i o czym nie chce pamiętać. Moim zdaniem taka akceptacja może być skrajnie fałszywa, a jedno zdanie prawdy może zburzyć domek z kart budowany przez lata. Z drugiej strony można wziąć pod uwagę to, że wiele relacji międzyludzkich opiera się na fałszu...

Wendigo napisał:

I tu się pojawia rozdźwięk  Wolę o sobie myśleć (tzn. uważam, że tak jest), że jestem i zawsze byłem mężczyzną (więc nie "chcę" przynależeć do płci męskiej tylko przynależałem i przynależę) tylko ciało miało wady w budowie (więc nie "zmieniam je" tylko koryguję te wady). Jeden z lekarzy pisze podobno w opinii nawet, że transseksualizm jest szczególną odmianą interseksualizmu, w której nie występują wady widoczne w budowie czy genetyczne, ale jednak można go ująć jako odmianę interseksualizmu i mi się podoba ten punkt widzenia.

Zgadzam się w pełni z tą klasyfikacją. Bo z punktu biologicznego tak faktycznie jest. Często nawert nasz fenotypnie jest w pełni kobiecy, bardziej androgyczni czy męski.

Wendigo napisał:

Karol napisał:

Człowiek zmienia swój wygląd i dokumenty, nie mówi o swojej przeszłości i jest akceptowany jako przedstawiciel płci, do której chce przynależeć.

I tu się pojawia rozdźwięk Wolę o sobie myśleć (tzn. uważam, że tak jest), że jestem i zawsze byłem mężczyzną (więc nie "chcę" przynależeć do płci męskiej tylko przynależałem i przynależę) tylko ciało miało wady w budowie (więc nie "zmieniam je" tylko koryguję te wady).

OK, rozumiem, że można tak do tego podchodzić. Ja podchodzę po swojemu (stare, złe nawyki, wpędzające mnie w depresję), tj. nie opieram przynależności na własnej opinii/odczuciach, czy diagnozie, tylko na akceptacji przez grupę, do której się przynależy albo nie przynależy (pełnej akceptacji = gdy grupa zna prawdziwe "ja" z całą jego historią).

Wendigo napisał:

Karol napisał:

również to, co stara się on ukryć i o czym nie chce pamiętać.

Dokładnie, tu też chodzi o to, że o pewnych rzeczach nie chce się pamiętać i nikt nas do tego nie może zmusić. Nikt mi nie wmówi, że powinienem z jakikogokolwiek powodu pamiętać i wracać do przeszłości kiedy ja tego nie chcę i już.

Oczywiście. Nikt Cię do tego nie zmusza. Ja nawet odradzam komukolwiek sugerowanie się moją filozofią życiową.