T R A N S G E N D E R Y Z M

To może wynikać z problemów wiążących sie z bolesnymi operacjami na przykład wiesz? albo kosztami, strachem nie pewnościa itd

A może tu chodzi o  "pamięć ciała". Fotografie kirlianowskie, o ile nie są do podważenia, świadczą o istnieniu czegoś takiego. Utrata palca nie oznacza całkowitego jego zniknięcia. Ciało zdaje się pamiętać brakujący element.
Operacje powodują zbyt radykalne zmiany fizyczne w najczulszych punktach. Nic dziwnego, że decyzja w tej sprawie jest trudna. Zawsze pozostaje niepewność. Bo oto trzeba, moim zdaniem, odpowiedzieć  przynajmniej na 2 pytania: czy jesteś tym, za kogo się uważasz oraz: czy naprawdę chcesz nim być ? A może są jeszcze inne pytania, ważniejsze ?

Pakosław, ja widziałem wiele zabiegów, do niektórych asystowałem. Powikłania mogą się zdarzyć, bo natura bywa nieprzewidywalna, ale z reguły wszystko jest ok. Bałbym się bardziej skutków hormonoterapii - uszkodzenia wątroby, nowotworów. Znam przypadek k/m który po leczeniu zamiast być szczęśliwy wylądował w szpitalu psychiatrycznym z głęboką depresją, podobno to wcale nie jest takie rzadkie.

Jak ktoś na codzień planuje sobie jak by tu skończyć ze sobą to mu nie straszne żadne marskości wątroby czy inne raki...

Oskar napisał:

Jak ktoś na codzień planuje sobie jak by tu skończyć ze sobą to mu nie straszne żadne marskości wątroby czy inne raki...

Jeśli o mnie chodzi, to aktualnie nie mam myśli samobójczych i z dnia na dzień jestem coraz bardziej zadowolony z życia.
Kiedyś takowe miewałem. Chciałem wtedy zniknąć szybko i bezboleśnie i nie miałem najmniejszej ochoty na jakieś wielomiesięczne czy wieloletnie borykanie się z cieżką chorobą. Cyba więc jestem wyjątkiem od podanej przez
Ciebie zasady.

Rozmowa z definicji transgenderyzmu przeszła na samobójstwa ale trudno. Ja czasem mam myśli samobójcze i też chcę wtedy zniknąć szybko i bezboleśnie i naprawdę nie jestem wtedy w stanie myśleć o tym, że za kilka lat mogę na coś zachorować. Skoro mam umrzeć już dziś to co mnie obchodzi co będzie za ileś tam lat?
Karol, bo nie rozumiem co ma wojna do zmiany imienia?

Mam swoje zdanie na ten temat. Jeśli zauważycie jakieś zbieżności ze swoimi poglądami, to może dobrze by było je rozwijać. Po pierwsze, samobójstwo w kulturze łacińskiej jest oceniane w kategorii ucieczki, przepraszam za to sformułowanie, słabego ducha ze słabego ciała. Zgadzam się z tym, bo sami nie mamy uprawnień do wymierzania sobie ...wieczności. Nie wnikam tu we względy honorowe czasu wojny. I nie analizuję czy pozbawienie siebie życia będąc w pełni władz umysłowych jest aktem odwagi. Nawet w obliczu klęski, kto jak kto ale naziści niechętnie zdecydowali się na sformowanie eskadr samobójczych. Ale też członkowie tychże jednostek używanych bardzo sporadycznie byli latami indoktrynowani. Byli ofiarami.
W kulturze Wschodu, jakże zróżnicowanej, pojęcie samobójstwa jest również nieczęste poza japońskim kodeksem samurajskim pokutującym jeszcze w latch siedemdziesiatych aktami seppuku na oczach widzów. Lub też spektakularne podpalenia mnichów buddyjskich. To wszystko  było owocem radykalnych ideologii. Dziś w świecie ortodoksów muzułmańskich mamy powrót do takich aktów, ale w imię ideologii i polityki. Ameryka i świat przekonały się o tym pewnego września. Nie ma w zasadzie wątpliwości, że owe akty były przygotowane psychologicznie, a w wielu wypadkach farmakologicznie.
No tak, a liczne przypadki samobójstw młodzieży? Gorzkie to, ale racjonalnie myślący ludzie nie targnęliby się na życie. Musieli mieć jakiś słaby punkt, który zdecydował. Byłam na kilku pogrzebach młodych ludzi. Wszyscy oni odebrali sobie życie, bo tylko tak mogli uwolnić się od sekt. Pamiętam, to była seria 3 samobójstw w przeciągu miesiąca. Przyglądałam się rodzicom i kolegom ofiar ze szkół i brak mi było słów. Tragedia. Może faktycznie czasami nie jesteśmy w stanie znieść przeciążenia sytuacją w jakiej się znaleźliśmy ale żeby targać się na życie ?
Mamy swój świat. Poznajemy ludzi. Szukamy kontaktu z innymi na zasadzie podobieństw i...często udaje się. Nie wiem w jakim stanie psychicznym byłabym ja, gdybym była samotną osobą. Boję się nawet o tym myśleć. Ale ja szukałam. I znalazłam. Jestem szczęściara, tak, wiem. Ale wiem też, że każdemu, kto chce, dane jest to samo. Ciągle powtarzam: ona  czy on jest gdzieś tu. Jeszcze Ciebie nie widzi, ale być może zejdziecie się. To pierwsze: nie być samotym. Drugie zaś, to pogodzić się z kłopotami jakie niesie nasza wyjątkowość. Każdy z nas ma jakiś swój intymny, mały świat pełen półksiężyców... ja też mam i Perełka jest tego świadoma. Mamy prawo, tak twierdzę, do budowania takich światów, ale nie mamy prawa do targania się na swoje życie.
Wiem, w tym, co powiedziłam jest sporo nieładu. Ale poruszyła mnie Wasza jakże rzeczowa wymiana myśli na temat, który napawa mnie lękiem.  Zatem i  moja reakcja jest chyba...lękowa. Chyba nawet za bardzo. Przepraszam.